Jest to część większego starcia o charakterze cywilizacyjnym. Po jednej stronie mamy do czynienia z neomarksistowskim walcem wizji „nowego wspaniałego świata”. Przez ostatnie dziesięciolecia nieomal bez przeszkód przetaczał się on przez obszar, dziś coraz bardziej myląco nazywany cywilizacją zachodnią…     Tutaj cała rozmowa z prof. Andrzejem Nowakiem – „Do Rzeczy” 25/2020.

Jan Martini w “Kurierze Wnet” trafnie diagnozuje istotę podziału między Polakami: Często spotyka się opinię, że między politykami nie ma istotnych różnic, bo „wszyscy kradną”, choć jedni więcej, a drudzy mniej. Nietrudno zauważyć, że różnice jednak są, a można je sprowadzić do podziału na zwolenników przedmiotowości i podmiotowości Polski.  Cały artykuł tutaj.

Cytowana Chantal Delsol zwraca uwagę na jeszcze głębsze korzenie niechęci „pokolenia ’68 roku” do wspominania o zbrodniach komunizmu: „Epoka ponowoczesna, XXI wiek, przeobraziła kryteria dobra i zła. Dobrem jest wyłącznie postęp i emancypacja. Zło to przywiązanie do korzeni i poszukiwanie granic. Dlatego na naszych uniwersytetach można epatować Stalinem czy Leninem, ale nie Hitlerem”. Totalitaryzm nazistowski jest jednoznacznie potępiany „dlatego, że głosi pewną (znieprawioną) odmianę zakorzenienia, podczas gdy totalitaryzm komunistyczny, mimo swoich brutalnych metod, jest tłumaczony i usprawiedliwiany, gdyż głosi emancypację”. (…) Wydawać by się mogło, że u nas po 1989 roku pamięć o komunistycznych zbrodniach nie napotka większych przeszkód. Okazało się jednak, że padła ona ofiarą wojny wypowiedzianej antykomunizmowi przez wpływowe środowiska w tzw. obozie solidarnościowym. Prym wiodła tutaj na początku lat dziewięćdziesiątych „Gazeta Wyborcza”, która traktowała antykomunizm (a więc i przypominanie o zbrodniach komunizmu) jako coś, co może „obudzić demony polskiego nacjonalizmu”, a co gorsza: „katonacjonalizmu”.  Cały artykuł tutaj.