Poznań, w dniu 18 grudnia 2013 roku

Uzasadnienie przyznania medalu za rok 2013

Pani Dr Wandzie Półtawskiej

Kapituła Orderu ma wielki zaszczyt i przyjemność przyznać w imieniu Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Poznaniu Medal  Przemysła II za rok 2013

Pani Doktor Wandzie Półtawskiej,

w wyrazie podziękowania za niecodzienne bohaterstwo Jej życia, potwierdzane przez nią codziennie. Pani Doktor Półtawska uczy swoim życiem, że możliwym jest zachowanie człowieczej godności i dążenia do doskonałości w najtrudniejszych warunkach. Uczy nas, że pomimo swojej kruchości, możliwości wad, błędów i załamań, życie jest wartością nadrzędną, dla której zachowania i doskonalenia warto i należy pracować, a jeśli trzeba, także walczyć przez całe życie.

Życiorys Pani Dr Wandy Półtawskiej wpleciony jest we współczesną historię Polski i stanowi jej jasne, uczłowieczone odbicie. Urodziła się w Lublinie, otoczona ciepłem rodzinnego domu, ale już jako uczennica drugiej klasy liceum poznała wojnę i niosła pomoc w służbach pomocniczych. Symbolem było już to, że ratowała zbiory zbombardowanej księgarni. Książki czytała, książki szanowała, książki pisała później sama. Szacunek dla człowieka, kultury i nauki został wystawiony na ciężką próbę w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück, do którego została zesłana po przesłuchaniach w niemieckich katowniach w lubelskim zamku. Przemoc, łamanie ludzkiej godności i obnażanie najwstydliwszych ludzkich słabości głęboko raniły duszę młodej osoby a bolesne, okaleczające eksperymenty medyczne, przeprowadzane przez niemieckich lekarzy z tytułami naukowymi, przydawały cierpień ciała. Cudem uratowana pod koniec wojny – bo wyniszczoną głodem wrzucono ją do trupiarni obozowej – pomimo ciężaru przeżytego okrucieństwa, wróciła do czynnego życia. Swojego życia nie zamknęła w kapsule bólu i żalu nad sobą i żalu nad upadkiem autorytetów, którym wierzyła, lecz wbrew najgorszym doświadczeniom, wybrała ponownie drogę pomagania człowiekowi – drogę medycyny, drogę nauki, drogę budowania szacunku dla godności ludzkiego życia. Wybrała drogę życia. Może pomogły Jej w tym światełka nadziei – ludzie, którzy w obozowym piekle prowadzili tajne nauczanie i byli w stanie swoje życie ofiarować za kogoś.

Studia medyczne rozpoczęła w Lublinie a ukończyła na Uniwersytecie Jagiellońskim. W wydzielonej z Uniwersytetu Jagiellońskiego Akademii Medycznej w Krakowie rozpoczęła i ukończyła szkolenie specjalizacyjne w zakresie psychiatrii, uzyskując dyplom specjalisty i zamykając jednocześnie przewód doktorski uzyskaniem tytułu naukowego w roku 1964. Jako nauczyciel akademicki pozostawała w uczelni do 1968 roku, przechodząc drogę od asystenta do adiunkta. Przez ponad 40 lat była wykładowcą medycyny pastoralnej Wydziału Teologicznego a potem Akademii Papieskiej w Krakowie. W 1967 roku w ścisłej współpracy z kardynałem Karolem Wojtyłą zorganizowała Instytut Teologii Rodziny.

Swoją rodzinę założyła w 1947 roku. Wraz z mężem, byłym żołnierzem AK, powstańcem warszawskim a obecnie profesorem filozofii, wychowała cztery córki i doczekała się grona wnuków. Życia rodzinnego nie zamieniła się w prywatną oazę, oddzieloną od świata zewnętrznego. Rodzinę dostrzegała wokół – ludzką rodzinę. Cierpienia i ból przeżyte osobiście, nie zagłuszyły jej wrażliwości na innego człowieka a wrażliwość tę wręcz zwiększyły. Szukała Pani Dr Półtawska człowieka wokół siebie zawsze. Jednym z tych, których spotkała na swojej drodze, był ksiądz Karol Wojtyła z Krakowa. Silna duchowa przyjaźń nie osłabła, kiedy ksiądz został kardynałem a następnie Papieżem Janem Pawłem II. Przyjaźń nie obumarła po śmierci Ojca Świętego, Błogosławionego Jana Pawła II, bo, jak zapisano to w życiorysie Laureatki, zamieszczonym na stronie internetowej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, niesie Ona „..pomoc w realizacji tego, co Karol Wojtyła – Jan Paweł II uznał za najważniejsze zadanie współczesne: uzdrowienie, uczynienie szczęśliwą i świętą ludzką rodzinę.” Temu zadaniu i tej przyjaźni pozostaje wierna do teraz, chociaż należy się Jej przecież w pełni zasłużony wypoczynek i chwila wytchnienia i radości w rodzinnym gronie. Jednak w dojrzałej Pani pozostała energiczna harcerka i bojowniczka ruchu oporu z wczesnej młodości. Pozostała bojowniczką o życie, o godność człowieka, o bezpieczeństwo i możliwość rozwoju i szczęścia młodych małżeństw i rodzin – nie tylko polskich.  Krucha istota pozostała do dzisiaj niezłomna w stawianiu oporu niszczącej człowieka fali zła, pogardy, powszechnego ogłupiania i deprawowania człowieka, szyderstwa z tego, co piękne.

Pani doktor Wanda Półtawska uczy dostrzegania w każdym człowieku potencjału dobra, jego godności i możliwości zwycięstwa nad złem. Jest siłaczką duchową, która nie widzi możliwości kompromisu dobra ze złem. Jest przykładem żywego pomnika polskiej kobiety, która w delikatnej postaci i wrażliwej osobowości jest duchowym mocarzem.

Patrząc na życie i osiągnięcia Pani Dr Półtawskiej łatwiej jest zrozumieć, dlaczego Polska przetrwała wszystkie historyczne zawieruchy i ciągle ma przed sobą drogę rozwoju – to pełne poświęcenia, pracowite, mądre kobiety polskie ratowały przed zniszczeniem to, co najcenniejsze w czasach kataklizmów – ludzkie życie, ludzką  godność oraz wiarę w lepszą przyszłość, opartą na silnej rodzinie oraz miłości do Boga, Ojczyzny i drugiego człowieka.