Historia wolnomularstwa rozpoczyna się w epoce oświecenia. Odgrywała wtedy rolę religii zastępczej dla intelektualnych i politycznych elit odrzucających wiarę chrześcijańską, która przez wieki kształtowała kulturowe oblicze Europy. W lożach spotykają się nie tylko czołowi przedstawiciele „wieku świateł” na czele z Wolterem i encyklopedystami, ale również przedstawiciele Ancien régime’u (Ludwik XVI, a nawet późniejszy „doktor kontrrewolucji” Józef de Maistre). Miarą kryzysu było to, że wolnomularstwo zaczęło przenikać w szeregi osiemnastowiecznego Kościoła, mimo że orzeczenia kolejnych papieży nie pozostawiały wątpliwości co do tego, że katolik nie może należeć lub wspierać masonerii… Cały tekst tutaj.

Aby system kolonialnego podporządkowania mógł funkcjonować, musiała powstać warstwa jego formalnych i nieformalnych funkcjonariuszy, wywodzących się ze społeczeństw poddanych kolonizacji. W antropologii kulturowej określa się ich mianem „warstwy tubylczych pośredników”. W zależności od kraju i regionu warstwę tę tworzyli lokalni przywódcy (władcy) kolaborujący z kolonizatorami lub „zwykli” tubylcy (często jednostki wyrwane z tradycyjnego środowiska, sieroty, wychowankowie misji), uformowani od początku w obcego pochodzenia instytucjach edukacyjnych. W koloniach portugalskich ludzi takich określano mianem „asymilados”. W imperium brytyjskim zwano ich intellectual proletariat.   Cały tekst tutaj (Do Rzeczy 8/2020).

Już poprzednie rządy próbowały dokonywać zmian w wymiarze sprawiedliwości, i zawsze wycofywały się pod naciskiem sędziowskiego środowiska. Obecny rząd temu naciskowi nie poddaje się. Społeczeństwo to widzi i docenia, zgadzając się, że zmiany w sądownictwie są nieuniknione. A tych zmian nie będzie bez dopuszczenia do pracy nowych osób, awansowania ludzi spoza dotychczasowego klucza. Dlatego nie ma drogi powrotu do stanu z 2015 r., choć nacisk i wewnętrzny i międzynarodowy, żeby wycofać się przynajmniej z części reformy, będzie trwał.  Cały tekst tutaj (“Idziemy” 5/2020).