Poznań, 28.11.2016

Jednym z niekwestionowanych faktów ostatnich lat  jest dramatyczne obniżenie poziomu edukacji w Polsce. Widać to zwłaszcza z perspektywy uczelni wyższych, gdzie mamy do czynienia z maturzystami, niejednokrotnie prezentującymi poziom niegdyś cechujący absolwentów szkół podstawowych. Podkreślmy, że są to roczniki już w pełni ukształtowane przez zreformowany w 1999 r. system oświaty, który wprowadził gimnazja. To system, który w aspekcie nauczania charakteryzują – między innymi – nasilona fragmentaryczność, wczesne sprofilowanie, wszechobecność testów, zaś w aspekcie wychowania – ustawiczna rotacja środowisk wychowawczych oraz bezradność nauczyciela, pozbawionego skutecznych środków oddziaływania.

Jest oczywiste, że dalsze trwanie tego stanu rzeczy jest groźne dla przyszłości naszej Ojczyzny. Porównanie efektywności obecnego systemu oświaty z systemem obowiązującym przed rokiem 1999 wyraźnie sugeruje potrzebę powrotu do poprzedniej struktury systemu. W pierwszej kolejności winna nastąpić likwidacja gimnazjów i przywrócenie tradycyjnych liceów  dla młodzieży o zainteresowaniach teoretycznych  oraz zróżnicowanych szkół dla młodych ludzi o zainteresowaniach bardziej praktycznych. Fundamentalnie ważnym elementem tej zmiany jest opracowanie dla szkół nowych programów nauczania i wychowania dzieci i młodzieży.

Rozwiązania wymagają problemy centralizacji oświaty, hiperlegalizmu, praw rodziców do wpływu na nauczanie i wychowanie dzieci oraz zniesienie takich blokad edukacyjnych, jak nacechowane mitręgą biurokratyczną systemy oceniania,  niedoskonałe ścieżki awansu zawodowego nauczycieli, czy nieefektywne finansowanie szkół…  Przykłady można mnożyć.

Z wielką troską  i rozwagą trzeba też prowadzić do podniesienia merytorycznych i etycznych kwalifikacji nauczycieli i zadbać o wysoki status nauczyciela w społeczeństwie – także poprzez systematyczne, wyraźne podnoszenie uposażeń.

Z tego względu działania  podjęte przez obecny rząd, zasługują na uznanie i wsparcie, nie zaś na totalną krytykę, uprawianą bez uwzględnienia wyników badań funkcjonowania systemu edukacyjnego w Polsce. Wymagają krytycznej oceny ze strony środowisk nauczycielskich, ale totalna negacja jest odrzuceniem dyskusji w warstwie merytorycznej i symptomem stronniczości politycznej.

Środowiska naukowe skupione wokół Akademickich Klubów Obywatelskich w pełni popierają  założenia i sposób realizacji reformy szkolnictwa w Polsce, i równocześnie deklarują pełną gotowość wspierania konstruktywnych działań w tej sferze.

Prof. dr hab. Stanisław Mikołajczak – Przewodniczący AKO Poznań
Prof. dr hab. inż. Artur Świergiel – Przewodniczący AKO Warszawa
Prof. dr hab. Ryszard Kantor – Przewodniczący AKO Kraków
Prof. dr hab. Michał Seweryński – Przewodniczący AKO Łódź
Prof. dr hab. med. Piotr Czauderna – Przewodniczący AKO Gdańsk
Prof. dr hab. inż. Bolesław Pochopień – Przewodniczący AKO Katowice
Prof. dr hab. Waldemar Paruch – Przewodniczący AKO Lublin
Prof. dr hab. Jacek Piszczek – Przewodniczący AKO Toruń

Poniżej można dodać także swój podpis. Adres e-mail pozostaje tylko do wiadomości AKO Poznań.